ប្រវត្តិបុណ្យកឋិន
                                             បទពាក្យ៧
      កាលពីជំនាន់ពុទ្ធកាល                     នៅក្រុងបាវាល្យមានព្រះសង្ឃ
      កាលនោះភិក្ខុ៣០អង្គ                       និមន្តតម្រង់ក្រុងជេតពន្ធ។

      បំណងជួបគាល់ព្រះសាស្តា            គ្រូមនុស្សទេព្តាមានគុណធ្ងន់
      ដល់ក្រុងសាកេតភ្លៀងជោរជន់       ខកខាននិមន្តគ្រានោះម្តង។

      ជូនជាដល់ថ្ងៃចូលវស្សា                   សង្ឃគ្រប់អាត្មាខកបំណង
      កាន់វស្សានៅទីនោះផង                  ក្រុងសាកេតឆ្លងអស់ខែបី។

     បន្ទាប់ពេលចេញព្រះវស្សា              ព្រះសង្ឃយាត្រាទៀតជាថ្មី
     គ្រានោះទើបព្រះពុទ្ធជិនស្រី            ប្រណីឱ្យធ្វើកឋិនទាន។

     ដូច្នេះកឋិនបច្ចុប្បន្នកាល                 ប្រវត្តិតំណាលមកមែនមាន
     មុនព្រះភគវ័នចូលនិពាន                 ទើបខ្មែរយើងហ៊ានធ្វើរាល់ឆ្នាំ៕

                                                ២០១១
                                     និពន្ធដោយ វ៉ែន សុន

                   រូបនេះកាលនៅជាតន្ត្រីករ SAXOPHON TENOR និងជាអនុប្រធានភ្លេងត្រែទ័ព
                                                               ពីឆ្នាំ១៩៧៩-១៩៨១
                        (ថតពេលបុណ្យព្យុហយាត្រាលើកទី១នៅពហុកីឡដ្ឋានជាតិអូឡាំពិក)

 

កំណាព្យ    មិនចង់ មិនអាច និងមិនហ៊ានពុករលួយ                                                                                                                        ​​​​                                         បទពាក្យ៧

សម័យតេជោសំណាងណាស់      ទាំងក្មេងទាំងចាស់រស់ក្សេមក្សាន្ត

ខ្លះមានម៉ូតូខ្លះមានឡាន              ថ្នល់ស្ពានឆ្លងបានគ្មានភ័យព្រួយ។

យុទ្ធសាស្ត្រទី២លោកចាត់តាំង    អង្គភាពប្រឆាំងពុករលួយ

គោលដៅការពារជាតិលើកស្ទួយ ឱ្យខ្មែរកូនក្មួយផុតវិបតិ្ត ។

អង្គភាពចាប់ផ្តើមជួយសង្គម        បន្តអប់រំច្បាប់ម៉ឺងម៉ាត់

ដើម្បីបង្ការនិងទប់ស្កាត់              កំចាត់ពួកជនច្រែះស៊ីដែក។

មនុស្សគ្រប់រូបត្រូវយល់ថា         ក្រឹត្យច្បាប់រដ្ឋាគ្មានបែងចែក​ត្រូវគោរពច្បាប់កុំប្រកែក            គ្មានអ្នកដោយឡែកលើច្បាប់ឡើយ។

កើតមកទទេទៅទទេ                 លោភលន់វៀចវេរទុក្ខឥតស្បើយ

យកទៅពុំរួចទេលោកអើយ        បើចេះច្បាប់ហើយកុំបំពាន       ។

គំនិតម្នាក់ៗត្រូវកោតខ្លាច          “ មិនចង់ មិនអាច និងមិនហ៊ាន”

កុំសូកកុំស៊ីតាមខ្លួនឃ្លាន           ទើបជាតិរស់រានសុខសាន្តអើយ៕

​​​​​​​​​​​​​​​​​​​                   

​           ថៃ្ងទី២៧ ខែមីនា ឆ្នាំ២០១២  និពន្ធដោយ វ៉ែន សុន